Waldemar Kuligowski – Siedem szkiców do antropologii miłości

Miłość jest mi zapewne bliższa niż jakakolwiek cecha charakteru, niż najbardziej wypieszczone marzenie czy najsłodsza z ambicji. Miłość mnie najpełniej definiuje jako osobę, jednostkę oddzielną (choć z tej oddzielności rezygnującą), a nie egzemplarz należący do któregoś z ludzkich katalogów. Tylko miłość czyni życie, którym żyję, naprawdę i wyłącznie moim. (…)

Antropologiczna wizja miłości przekonuje, że miłość mieści się w ramach dionizyjskiego porządku rzutu kością, odpowiada temu, co Bataille nazwał przypadkiem obiektywnym. Każde kocham cię jest przecież, poza tym pierwszym, wypowiedzianym w jutrzence świata, puste. Musi zatem afirmować siebie, wciąż usensawniać, usprawiedliwiać własną powtarzalność. (…)

Jakże jednak, u licha, pisać o kulturowym fenomenie miłości w trzeźwej, naukowej prozie, opatrzonej datami i przypisami, nie licząc przecież na to, że udzieli się autorowi przywileju niepamięci o zastanym kontekście, napisanych już książkach i przeżytych miłościach

ze wstępu Autora   źródło opisu: Wydawnictwo Poznańskie, 2002 źródło okładki: Zdjęcie autorskie