Wasilij Aksionow – Oparzenie

Przejmujący obraz dramatu pokolenia inteligencji radzieckiej przełomu lat 60. i 70., a zarazem całego społeczeństwa

Tragiczne losy pięciu przyjaciół – fizyka, lekarza, pisarza, rzeźbiarza, saksofonisty – tworzą kafkowską wizję świata, gdzie wszechobecna władza okalecza jednostki i naród. Życie bohaterów podporządkowane jest nie zawsze zrozumiałym prawom systemu. Ale w przeciwieństwie do metaforycznych sytuacji z „Procesu” czy „Zamku” radziecka władza jest realna, namacalna, a jej absurdalne nakazy i zakazy dotykają konkretnych ludzi. Wszystkie postawy – próby kontestacji zastanego porządku, bezowocne wysiłki nadania mu ludzkiej twarzy, emigracja wewnętrzna, konformizm czy flirt z władzą – kończą się klęską. Nie można ucywilizować nieludzkiego systemu, nie można „robić swojego” w kraju zwycięskiego socjalizmu. Wszystko służy umacnianiu molocha. Z każdego wynalazku można zrobić bombę, z każdego wiersza i melodii – hymn. Jedynym wyjściem jest ucieczka. Utrata złudzeń i marzeń prowadzi w końcu do dramatycznego pytania: Czy jestem godny ojczyzny? A czy ojczyzna jest godna mnie?   źródło opisu: nota wydawcy