Wasilij W. Rozanow – Odosobnione

Dopiero w starości przekonujesz się, że „należało żyć przyzwoicie”. W młodości coś takiego w ogóle nie przychodzi na myśl. Ba, nie przychodzi nawet w wieku dojrzałym. W starości zaś wspomnienie o dobrym uczynku, o łagodnych, delikatnych stosunkach – to jedyny „jasny gość” w „izbie” (duszy).