Władysław Zawistowski – Gwiazdy spadają w sierpniu

„Ukląkłem przy zwłokach, bardzo uważając, by nie dotknąć ciała. Była martwa, nie miałem co do tego żadnych wątpliwości. Gęste, jasne włosy zlepiły szerokie strugi krwi, która musiała wyciekać z rany z tyłu głowy. Poświeciłem wokół. Jakaś dziewczyna – ta, która miała flet za paskiem – pisnęła i odsunęła się gwałtownie. Jeszcze raz oświetliłem twarz. Była beznadziejnie martwa, wielkie oczy, szeroko otwarte, wpatrywały się w nicość. Same też były nicością. Była martwa i piękna, choć już nie młoda. Wyraźne zmarszczki porysowały jej czoło i skronie, a usta zastygły w wyrazie goryczy, którą daje doświadczenie. Ale były to nadal piękne usta. I znajome.
Od pierwszej chwili wiedziałem, że znam tę kobietę. Znałem kiedyś. Gdzie, kiedy i jak ją poznałem – nie wiedziałem. Nie kojarzyła mi się z niczym i nikim”.