Wojciech Śmieja – Literatura, której nie ma

Książka stanowi zbiór szkiców poświęconych reprezentacji (męskiego) homoseksualizmu w literaturze polskiej. Ramy chronologiczne pracy obejmują niemal cały XX wiek. Podobnie szeroko nakreślone są granice genologiczne – autora interesuje proza, liryka, ale także zagadnienie recepcji twórczości literackiej eksponującej tematykę homoseksualną.
Z pracy Wojciecha Śmiei wyłania się klarowny obraz specyfiki polskiej „literatury homoseksualnej” – szkice problemowe ujęte zostały w klamrę szerszego zamierzenia teoretycznego. Autor stara się dowieść swoich tez dotyczących:
– statusu genologicznego pojęcia „literatura homoseksualną”;
– periodyzacji sposobów reprezentowania homoseksualności;
– niemożności wpisania rozwoju polskich sposobów reprezentowania homoseksualności w „quasi”-uniwersalne. wzorce, np.: przedemancypacyjność – emancypacja -postemancypacyjność;
– stylistycznej, tematycznej i strukturalnej inspiracji twórczością Gombrowicza wśród autorów „literatury homoseksualnej” lat osiemdziesiątych;
– roli stereotypów narodowych i katolickiej religijności w konstruowaniu homoseksualnej/gejowskiej podmiotowości w literaturze dwóch ostatnich dekad XX wieku.   źródło opisu: UNIVERSITAS, 2010 źródło okładki: http://www.universitas.com.pl/