Bohdan Pociej – Bach. Muzyka i wielkość

„Ktoś, kto zabiera się dzisiaj do pisania o Bachu, staje przed zadaniem ogromnym, ponad siły: wielkość tematu przerasta piszącego. Historie innych sztuk nie znają podobnego przypadku: jednego największego pisarza, poety, malarza — jest zawsze kilku największych. Podczas gdy Johann Sebastian Bach — urodzony i żyjący w Niemczech w latach 1685-1750 — jest bezsprzecznie największym geniuszem muzycznej kompozycji wśród tych wielkich, którzy pojawili się dotąd w kulturze Zachodu, i nic nie wskazuje na to, żeby kiedyś miał pojawić się ktoś bodaj na jego miarę…
Jest to wielkość totalna: kwantytatywna (mierzalna) wielkość uprawianej dziedziny, i wielkość niewymierna, duchowa, ideowa. Bach jest wielki, albowiem najwięcej objął, i jest wielki, bo mocą swego geniuszu wzniósł się najwyżej.
Punktem wyjścia i podstawą moich rozważań jest analogia filozoficzna. Zadaniem będzie więc nie systematyzujący opis muzyki — jej elementów i formy — ale swoista analiza kreatywnie pojętego wnętrza utworu. Przez tą szczególną analizę chcę dotrzeć do tego, co muzykę porusza, ożywia, powołuje do istnienia, jej potencjalność w pełni aktualizuje. W ten sposób, poprzez odsłanianie kreacyjnych korzeni muzyki, chcę uchwycić i określić — sformułować — system kompozytorski, według którego była tworzona muzyka Bacha.” (B. Pociej)   źródło opisu: PWM, 1972 źródło okładki: Zdjęcie autorskie