Henryk Neuhaus – Sztuka pianistyczna. Notatki pedagoga

Początkowo właściwie nie myślałem o wydaniu moich notatek — była to raczej swobodna rozmowa ze znajomymi, z uczniami; stąd zapewne nieodpowiedni styl i ton mojej książki w stosunku do tego, czego oczekuje się od pracy metodycznej… ale uczciwie przyznaję, że nie jestem — i nigdy nie będę — teoretykiem-metodykiem. Opowiadałem po prostu o moim doświadczeniu życiowym i przy sposobności rozmyślałem.

Nigdy nie mogłem zrozumie jak można technikę gry na fortepianie całkowicie oddzielać od sztuki, tj. muzyki, i pisać o nich specjalną pracę. Można dokładnie znać wszystkie zasady gry na fortepianie jako procesu fizjologicznego, a przy tym zupełnie nie znać pianistyki jako sztuki.
Jak zapewne czytelnik zauważył, starałem się pobudzić go dalszych i samodzielnych rozważań, uważałem, że moja książka, której w duchu nie nazywam książką, ale szkicem, może i winna nadać kierunek myśleniu czytającego.
W książce tej (jak i w pracy pedagogicznej) starałem się przede wszystkim rozbudzić umiłowanie muzyki.

Fragment z przedmowy autora do drugiego wydania „Sztuki Pianistycznej” (Moskwa 1961).   źródło opisu: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1970 źródło okładki: http://www.atticus.pl