– Islam i jego odnowa. Na przykładzie krajów arabskich, Turcji i Iranu

Jeszcze do niedawna islamizm pozostawał na marginesie zainteresowań Zachodu, jako ruch zakwalifikowany jako tradycjonalny i apologety czny. Islamizm ujmowany był też często w kategoriach ruchu religijnego, będącego formą ekspresji pierwotnych więzów lojalności, a jego specyficzny i unikatowy charakter sprawiał, że narzędzia badawcze Zachodu nie były wystarczające dla bliższego badania istoty tego ruchu. Ciągle jeszcze debatuje się nad tym, w jakim stopniu główne teorie o ruchach społecznych Zachodu mogą posłużyć do zbadania złożonej natury ruchów odnowy religijnej we współczesnych krajach muzułmańskich.
Nawet kiedy kwalifikacja ruchów islamistycznych wykraczała na Zachodzie poza zakres ruchów religijnych, to był on najczęściej łączony z aktywnością polityczną muzułmanów, odnoszącą się głównie do ich sytuacji wewnętrznej. Stosunkowo późno zaczęto dostrzegać na Zachodzie, że islamizm to nie tylko ruch religijny czy polityczny, ale także i może przede wszystkim ruch społeczny o szerokim zapleczu działania i cieszący się dużym poparciem wśród muzułmanów . Nawet przy takiej kwalifikacji ruchu islamistycznego był on na Zachodzie często traktowany jako ruch zwarty i jednolity, oparty na jednolitej ideologii, w związku z czym ujmowany był często statycznie . Dopiero atak terrorystów islamskich w Nowym Jorku w 2001 roku spowodował większe zainteresowanie Zachodu współczesnym ruchem islamistycznym i zainicjował pogłębione studia nad jego charakterem i celami działania.