Jacek Kaczmarski – Tunel

Mamy przed sobą zbiór alegorycznych nowel, obrazków rodzajowych, bajek, przypowieści. Są też ody i nokturny. Rozwinięta i dobitna narracja poetycka była zawsze mocna stroną twórczości Kaczmarskiego.

Tak również dzieje się w Tunelu. Autor opowiada historie często autobiograficzne, z wielkim kunsztem wciągając czytelnika w ich przebieg – czy to realistyczny (jak w Oddziale chorych na raka a la Polonaise A.D. 2002), czy też alegoryczny (jak w najlepszym wierszu tomu Starość Tezeusza). W tej poezji spraw ostatecznych nie ma ekstazy śmierci, jest żarliwa ekstaza życia. W tunelu bez światła panuje brudny opar; to, co najpiękniejsze dzieje się tutaj. Kaczmarskiego tu i teraz jest zmysłowe, erotyczne, zanurzone w pamięci kultury. Jedyne, co pozostaje To o tej drodze Opowieść (Dance macabre) – snująca się przez wieki Opowieść sztuki jako jedyna transcendencja. Maria Janion