Jan Grzegorczyk – Każda dusza to inny świat

Ta książka mną zawładnęła. Opowieść Jana Grzegorczyka jest pełna cudów. Ale przecież nie wyssał ich z palca. W tej z pozoru lekkiej formie narracyjnej zawierają się solidne studia i dziesiątki godzin rozmów z faustynkami, które obok błogosławionej Faustyny i księdza Michała Sopoćki są głównymi bohaterami tej książki. A właściwie nie. Zapomniałbym może o najpiękniejszych bohaterach tej książki: o powracających z odległej krainy synach marnotrawnych, ludziach odnajdujących drogę do siebie i Pana Boga. Zastanawiam się, jak to zrobił Jan Grzegorczyk, że historie , które zwykle padają łupem albo teologów albo kościelnych historyków, które zwykle przygniecione zostają tonami definicji i przypisów, opisał w taki sposób, że czyta się je z zapartym tchem, jak kryminał. Jak on uprościł to wszystko do wymiarów książeczki, którą czyta się w dwa wieczory? Myślę, że aby te „Faustynowe” historie przybliżyć dzisiejszemu czytelnikowi, trzeba było właśnie jego wrażliwości, ale i sceptycyzmu. Napisał je z miłością, a jednocześnie tam, gdzie trzeba było, z humorem i dystansem. I znakami zapytania.   źródło opisu: Wydawnictwo W Drodze, 1998 źródło okładki: http://wdrodze.pl/opis,415,Kazda_dusza_to_inny_swiat_.html