Michał Wiesław Hajdo – Ucieczki do wolności

„… jak nam kazano, ruszyliśmy z Czesławem w stronę obozu. Szliśmy obok siebie. Noe byliśmy pewni, czy któryś z esesmanów, nie wytrzymawszy nerwowo, nie skosi nas serią z automatu. Pamiętam, jak powtarzałem do bladego Czesława: „Czesiu, trzymaj się”. Po przejściu około stu metrów, pa..dliśmy razem na ziemię. Nie wiem czy i Czesław usłyszał serię z automatu, a po niej szyderczy śmiech esesmana. Nigdy nie rozpamiętywaliśmy tego przeżycia. Leżeliśmy dłuższy czas na mchu, wyczerpani nerwowo i fizycznie. Zbyt wielka była to dla nas huśtawka wrażeń, od euforii wyzwolenia – do nagłego, śmiertelnego zagrożenia…”