Owidiusz – Metamorfozy

Najważniejsze dzieło tego artysty, ze względu na z jednej strony oryginalność koncepcji tematycznej i struktury artystycznej, a z drugiej – ogólny poziom literacki dzieła. Jakkolwiek Owidiusz zawdzięcza sławę wszystkim swym utworom, to jednak Metamorfozy zajmują w jego twórczości miejsce szczególne, stanowiąc zarazem zjawisko wyjątkowe w literaturze rzymskiej i europejskiej. Jako dzieło sztuki poetyckiej dowodzą absolutnej biegłości narracyjnej autora, jego niewyczerpanej inwencji, bogactwa fantazji, doskonałości języka i wersyfikacji. Ale utwór o przemianach to nie tylko pełna niezwykłego czaru i wewnętrznej harmonii kolekcja pięknych historii, złączonych w kunsztowną, rozbudowaną całość, ale też utwór, który, nic nie tracąc ze swojej poetyckości i baśniowości, wnika głęboko w nieprzebrane bogactwo ludzkiej psyche, odkrywa tajemniczy świat emocji i przeżyć człowieka, ukazując historyczne, filozoficzne i moralne aspekty jego egzystencji Poemat powstał w przybliżeniu w latach 2-8 n.e., w roku wygnania Owidiusz pozostawił to dzieło bez ostatecznego szlifu. W czterowierszowym prooemium czyli wstępie poeta starał się możliwie jak najzwięźlej określić zarówno cel swojego poematu, jak i jego główne założenia strukturalne: utwór ten miał być chronologicznym przedstawieniem dokonujących się w świecie przemian, których sprawcami są bogowie. Natomiast podstawą struktury poematu miała być jego ciągłość (carmen perpetuum). Swoistość czy też oryginalność struktury Metamorfoz na tle całej epiki starożytnej, nie wyłączając Kallimacha, wyraża się z jednej strony w częściowym odejściu od wzorów homeryckich, z drugiej – w częściowym tylko przyjęciu wzorów poezji epickiej Kallimacha. (wikipedia.pl)