Vladimir Paral – Cud generalny. Powieść nadziei

Połowa lat 70. Małe, spokojne miasteczko, którego rytm życia wyznacza praca miejscowych zakładów chemicznych. Gdzież tu miejsce na cud – w laboratorium oddziału technologicznego? w zatłoczonej kawiarni albo na miejskim basenie? w dostatnio i pretensjonalnie urządzonym mieszkaniu głównego technologa produkcji? a może w ciasnych klitkach zakładowych bloków i hotelu robotniczego? A jednak czekają: Emka i Piotr, których dwuletni związek dogasa, przytłoczony ciężarem nudy i niezrozumienia; Jorga i Marian, przekonani o wyjątkowości pierwszego młodzieńczego uczucia; Iwanka i Leon, których płomienna miłość rozmywa się w krzątaninie wymuszonej życiem nad stan; Darina i Anek, wolne ptaki bez zobowiązań, będące dla siebie tylko przystankiem w drodze do celu… tego subiektywnego „cudu istnienia dla siebie nawzajem”*. Lecz kto z nich potrafi „nie czekać na cud, ale uczynić go samemu”? Kto poczuje, że „niemożliwe staje się możliwym”*, a kto uzna, że „żyć to znaczy dać z siebie wszystko”*? Dla kogo te prawdy okażą się objawieniem, a dla kogo straszliwym kłamstwem? A może naprawdę „nie ma widać odchylenia od niezmiennej kolejności wiecznie tych samych faz prawa przyrody”*, może każdy związek dwojga ludzi skazany jest na nieuchronne przebycie wszystkich stadiów, z takim naukowym pietyzmem wyszczególnionych przez analityczny umysł Piotra? Jeśli „zakochanie” i „miłość” muszą się skończyć „degrengoladą” i „okropnościami” – czy w ogóle gdziekolwiek na świecie, nie tylko w Usti nad Łabą, może zdarzyć się cud?   źródło opisu: PIW, 1982 źródło okładki: zdjęcie autorskie