Witold Bereś – Trzecia Rzeczpospolita od płota do płota czyli Zoszczenko wiecznie żywy

Za komuny było nam jak za cara. Nie trzeba było myśleć, bo każdy wiedział, kto swój, kto wróg, kto mądry, kto głupi, kto łysy, a kto ślusarz. Redagowaliśmy więc z kolegami podziemne pismo „Promieniści”, w którym chłostaliśmy reżim, aż dudniło, a na nas spływały stypendia w Paryżach i przeróżne Polcule. Aż tu nagle w 1989 roku powstał Nasz Rząd i szczęście prysło jak bańka mydlana. Zadaliśmy sobie leninowskie pytanie „Co robić?” (gdy Nasz Rząd coś palnie). Sami na to byśmy nie wpadli, ale pomogły nam „Opowiadania o Leninie” Michała Zoszczenki: chwalić, chwalić i jeszcze raz chwalić Zoszczenko nie doczekał upadku komuny, dlatego ograniczył się do zachwytów nad Leninem. Myśmy doczekali i możemy podziwiać innych Wielkich Wodzów: Lecha Wałęsę, Leszka Millera, czy Stefana Niesiołowskiego. Jak wiadomo, monopol na Polityczną Mądrość mają wszystkie partie, stronnictwa i inne kanapy. Odtąd wspólnie potrafimy się tylko zachwycać mądrością większości polityków III RP, czy to – niegdyś – w RMF i w miesięczniku „Press”, czy to – obecnie – w „Gazecie Wyborczej”
Bereś & Skoczylas
Przydługi – za to wymowny tytuł kryje 22 krótkie, ale znakomite utwory. Witold Bereś i Jerzy Skoczylas uznali metodę twórczą Michała Zoszczenki („chwalić, chwalić i jeszcze raz chwalić”) za narzędzie świetnie nadające się do opisu naszej rzeczywistości politycznej, a jeszcze lepiej do opisu rzeczywistości naszych polityków (wszak tożsame już nie są). W efekcie otrzymaliśmy ich obraz wielce ucieszny; szkoda tylko, że… często prawdziwy.